مدان، اندونزی – هنگامی که میشل تیو، مالک شرکت غذایی هومیا مستقر در مالزی، ماه گذشته نامه توقف و توقفی از سرآشپز مشهور آمریکایی-کره ای دیوید چانگ دریافت کرد، احساس “غم و اندوه و خیانت” کرد.
این نامه به تیو اطلاع داد که 90 روز فرصت دارد تا از استفاده از عبارت “چیلی کرانچ” بر روی برچسب سامبال خود – چاشنی مبتنی بر فلفل قرمز که در آسیای جنوب شرقی رایج است – را متوقف کند، زیرا چانگ این عبارت را علامت تجاری گذاشته است.
تیو به الجزیره گفت: «دیوید چانگ نام بزرگی در جامعه غذایی آسیایی-آمریکایی است و برای من بسیار شخصی بود، حتی اگر او را شخصاً نمی‌شناسم».
“جامعه آشپزی آسیایی واقعاً مانند یک خانواده است و برای اینکه من درگیر یک تجارت زنانه باشم، حتی در مورد آن فکر کنم و اول صحبت دوستانه نداشته باشم، واقعاً تعجب کردم که دلسوزی او کجاست.”
چانگ که مالک رستوران‌های زنجیره‌ای موموفوکو در ایالات متحده است و از آن زمان ادعاهای مربوط به علامت تجاری خود را کنار گذاشته است، فروش شیشه‌های «Chili Crunch» را در سال 2020 آغاز کرد، اما او اولین کسی نیست که این محصول را به بازار عرضه می‌کند.
ادویه های فلفل قرمز از زمان های بسیار قدیم در سراسر آسیا استفاده می شده است.
در زبان انگلیسی به نام های مختلفی از جمله چیلی کرانچ، چیلی ترس و روغن چیلی بسته به قوام و نسبت مواد تشکیل دهنده آن ها نامیده می شود.
تیو که آشپزی را از مادربزرگ مالزیایی خود آموخته بود، نام محصول خود را “سامبال چیلی کرانچ” انتخاب کرد، زیرا سامبال، که معمولاً شامل موادی مانند فلفل چیلی، خمیر میگو، سیر و شکر خرما است، در خارج از آسیای جنوب شرقی به طور گسترده ای شناخته شده نیست. و او باید راهی برای توضیح آن برای مخاطبان خارجی پیدا می کرد.
رویه تلاش برای تجارت با شرایط غذایی عمومی منحصر به چانگ یا صنعت غذا و نوشیدنی ایالات متحده نیست.
Arie Parikesit، یک راهنمای آشپزی که تجارت غذا و تور Kelana Rasa را اداره می کند، گفت که در حالی که چانگ تلاش می کرد اصطلاح “Criunch Chili Crunch” را “انحصاری” کند، موارد مشابهی در زادگاهش اندونزی وجود داشت.
اتفاق مشابهی در دنیای غذا و نوشیدنی در اندونزی رخ داد که اصطلاح “کوپیتیم” [coffee shop] به عنوان یک حق علامت تجاری که توسط شرکتی که اخیراً تأسیس شده بود پذیرفته شد و نهادهای کوپیتیام کلاسیک را که چندین دهه قدمت داشتند مجبور کرد از آن مارک استفاده نکنند.”
انحصارهای برند مانند این به وضوح ناسالم هستند و به جای ترویج بیشتر غذاهای آسیایی، همانطور که دیوید چانگ و موموفوکو انجام داده اند، فضای بدی را در بین بازیگران غذا و ادویه آسیایی ایجاد می کند.
شرکت‌های کوچک قدیمی نیز تحت تأثیر قرار خواهند گرفت. در زمانی که همکاری کلیدی است، این نوع رقابت به سبک قدیمی باید کنار گذاشته شود.”
نیاز به یک رویکرد مشترک با مشکلاتی که بازیگران مواد غذایی و نوشیدنی در آسیای جنوب شرقی تلاش می کنند تا در خارج از منطقه با آن مواجه شوند برجسته می شود.
Homiah’s Tew گفت غذاهای آسیای جنوب شرقی در بسیاری از نقاط جهان به طور گسترده ای شناخته شده نیستند، به ویژه در مقایسه با غذاهای دیگر.
«اگر به یک سوپرمارکت در ایالات متحده بروید، دو راهرو کامل به روغن زیتون اختصاص داده شده است، که فقط یک محصول است. سپس ممکن است نیمی از راهرو یا غرفه‌ای پیدا کنید که غذاهای «دیگر» مانند غذاهای آسیای جنوب شرقی با غذاهای دیگر مانند مکزیکی مخلوط شده باشد.»
Jun Yi Loh، نویسنده مالزیایی غذا و توسعه‌دهنده دستور غذا، موافق است که درک اصطلاحات غذای مالزی لزوماً آسان نیست، به همین دلیل است که باید از توصیف‌هایی مانند «چیلی کرانچ» استفاده شود.
“من مدت‌ها بر این عقیده بودم که یکی از دلایل اصلی عدم تغییر غذاهای مالزیایی در سال‌های اخیر این است که توصیف یا بسته‌بندی غذای ما در آسانسور آسان نیست. لوه به الجزیره گفت.
پس از هفته‌ها خشم نسبت به نامه‌های توقف و توقف موموفوکو که به ده‌ها کسب‌وکار کوچک در سراسر ایالات متحده ارسال شده بود، چانگ هفته گذشته عقب‌نشینی کرد و در پادکست نمایش دیو چانگ گفت: «من درک می‌کنم که چرا مردم ناراحت هستند، و من واقعاً ناراحت هستم. متاسف.”
موموفوکو در بیانیه‌ای که برای الجزیره ارسال کرد، گفت: «زمانی که ما چیلی کرانچ را ایجاد کردیم، نامی می‌خواستیم که محصول ما را از دسته‌بندی گسترده‌تر چیلی‌های چیلی متمایز کند. ما معتقد بودیم که نام “Chili Crunch” منحصر به فرد بودن محصول ما را که ترکیبی از طعم‌های چند سنت آشپزی است، منعکس می‌کند و یک علامت تجاری موجود برای این نام خریداری کردیم.”
موموفوکو گفت که بازخورد جامعه را مورد توجه قرار داده است و اکنون می‌فهمد که اصطلاح “ترش فلفل قرمز” معنای گسترده‌تری دارد.
این شرکت گفت: “ما هیچ علاقه ای به “مالکیت” اصطلاحات فرهنگی نداریم و در آینده نیز علامت تجاری نخواهیم داشت.
در حالی که چانگ ممکن است چرخشی انجام داده باشد، اما این قسمت هنوز طعم بدی را در دهان برخی از کسانی که غذاهای جنوب شرقی آسیا را در خارج از کشور تبلیغ می کنند، باقی گذاشت. لو گفت که این شکست مشکلات قانونی را که می تواند هنگام اداره یک کسب و کار در یک بازار خارجی به وجود بیاید برجسته کرد.
او به الجزیره گفت: «این مطمئناً به ذهن صاحبان مشاغل کوچک خواهد رسید.
آئوریا آبراهام، مالک آشپزخانه مالزیایی اوریا، یک شرکت غذایی که سامبال، مخلوط ادویه و کایا می فروشد، گفت: “من معتقدم این رویداد به عنوان یک ماجرای بیهوده که توسط موموفوکو و دیوید چانگ آغاز شد با غرور و اندکی فکر به یادگار خواهد ماند.” الجزیره.
آبراهام که در دهه 1990 قبل از عرضه اولین محصول خود، Hot Chilli Sambal در سال 2013، به ایالات متحده نقل مکان کرد، گفت که عصبانیت موموفوکو بحث گسترده تری را در مورد اینکه چه کسی “مالک” غذا است، برانگیخته است.
او گفت: “ما باید بپذیریم و درک کنیم که هیچ کشور، سازمان یا شخصی نمی تواند ادعای چیزهایی مانند ادویه ها، مواد تشکیل دهنده یا دستور العمل ها را داشته باشد.”
آبراهام گفت که غذای مالزی در طول قرن ها توسط مهاجرانی شکل گرفته است که دستور العمل هایی را آورده اند که به اشتراک گذاشته شده، پذیرفته شده و سپس اصلاح شده تا منعکس کننده مواد موجود در مناطق مختلف باشد.
او گفت: “با در نظر گرفتن این موضوع، با وجود منشأ متفاوت یک محصول غذایی، اکنون فرهنگ هر کسی است که آن را لمس می کند.” “و این زیبایی تقسیم غذاست.”