بیروت و دره بقاع، لبنان – در 9 آوریل، شب قبل از آغاز جشن عید فطر در لبنان، حسین پناهنده سوری به خانه بازگشت و دید که درب ورودی خانه اش شکسته شده است.
یک روز پیش از آن، ارتش لبنان از ربودن و قتل پاسکال سلیمان، یکی از مقامات محلی حزب سیاسی مسیحی بانفوذ «نیروهای لبنان» خبر داد. مقامات به وضوح مظنونان را سوری معرفی کردند.
در حالی که رهبری نیروهای لبنانی احتمال یک ترور سیاسی را مطرح می کرد، نیروهای بیدار خشم خود را متوجه پناهندگان سوری کردند. خشونت اوباش متعاقب آن به سرعت به آستان حسین در محله مسیحی نشین ختاوی در شرق بیروت رسید.
حسین به یاد می آورد: «بعضی از بچه ها در را شکسته بودند و وسایل مرا به هم ریخته بودند. “من آن را به گونه ای تفسیر کردم که آنها می گویند: “ما اینجا هستیم.”
همسایه حسین هنگامی که به خانه اش یورش بردند به دفاع از او آمد و گفت که او با چهار مرد جوان روبرو شد و آنها را قبل از اینکه آنها درگیری بیشتری ایجاد کنند، فرستاد. اگرچه حسین از وفاداری همسایه‌اش سپاسگزار است، اما حسین – که 10 سال از ساکنان دروازه است – دیگر این منطقه را به همان شکل نمی‌بیند.
برای من سخت است که بپذیرم همه اطرافیانم یک دشمن بالقوه هستند.»
تنش ها علیه سوری ها از هفته ها قبل از ترور سلیمان بالا گرفته بود.
از ماه مارس، یک کمپین تبلیغاتی ملی از جامعه بین‌المللی خواسته است تا آسیب‌های ناشی از ادامه حضور آواره‌های سوری در لبنان را ترمیم کند. جنایات گسترده ای مانند قتل اخیر یکی از ساکنان مسن شرق بیروت – که به گفته رسانه های محلی، توسط دزدان سوری انجام شد – خشم عمومی را علیه پناهندگان سوری افزایش داده است. و گزارش های زیادی از خشونت اوباش علیه مردم سوریه، به ویژه در مناطق عمدتا مسیحی، وجود دارد.
احساسات ضد سوری در لبنان بسیار عقب مانده است.
برخی هنوز مداخله نظامی دمشق در جنگ داخلی لبنان (1975-1990) و متعاقب آن اشغال لبنان تا سال 2005 را مورد سرزنش قرار می دهند – گاهی اوقات نمی توانند یا نمی خواهند بین رژیم گذشته و پناهندگان فعلی تمایز قائل شوند.
در اکتبر 2019، همزمان با آغاز بحران اقتصادی بی‌سابقه لبنان، لبنانی‌های بیشتری – اغلب با پیروی از رهبران سیاسی خود – شروع به مقصر فروپاشی مالی این کشور کردند که میزبان بیش از 1.5 میلیون پناهنده سوری است.
پس از ترور سلیمون، لبنانی های برجسته در سراسر خطوط فرقه ای به سرعت حضور پناهندگان سوری در لبنان را محکوم کردند.
بسام مولوی، وزیر کشور موقت، خواستار حضور کمتر سوری در لبنان شد، در حالی که هکتور حجار، وزیر امور اجتماعی گفت، هر لبنانی که همه مردم سوریه را پناهنده توصیف کند، “توطئه جنایتکار” علیه دولت است.
در اوایل ماه آوریل، نجیب میقاتی، نخست وزیر موقت، گفت که هیچ چیزی بیش از «مسئله آوارگان سوری» لبنانی ها را متحد نمی کند. وی همچنین گفت که با وجود جنگ جاری در سوریه و سرسختی رژیم که میلیون ها سوری از آن گریخته اند، پس از اینکه جامعه بین المللی آنها را به عنوان “مناطق امن” در سوریه به رسمیت شناخت، بیشتر پناهجویان به کشورشان بازگردانده خواهند شد.
محرک های سیاسی، زمانی که رها شود، می تواند دشوار باشد. “چه زمانی [political parties] حسین خاطرنشان کرد: از خشونت سیاسی استفاده کنند، حامیان آنها آن را به خشونت فیزیکی تبدیل کنند.
در حال حاضر، به نظر می رسد که این جنگ اخیر خشونت ضد سوریه، همانطور که پس از موج های مشابه در گذشته، فروکش کرده است. اما خطر درگیری های گسترده تر همچنان پابرجاست.
«خشونت و تبعید تا حد زیادی طبقه کارگر را تحت تأثیر قرار داد، اما تعداد بیشتری از جوانان طبقه متوسط نیز هدف قرار گرفتند. الکس سایمون، مدیر تحقیقات سیناپس، یک سازمان تحقیقاتی مستقر در بیروت، گفت: این چیزی است که این لحظه را بسیار خطرناک می کند: گسترش خشونت های غیرقانونی بر همه تأثیر خواهد گذاشت.
فراموش نکنید که نیروهای امنیتی لبنان، که باید چنین درگیری وحشیانه ای را سرکوب کنند، در طول بحران اقتصادی دچار کمبود منابع و فشار بیش از حد می شوند.